"The secret of genius is to carry the spirit of the child into old age, which mean never losing your enthusiasm." Aldous Huxley
Dit citaat deed me meteen denken aan het jaarlijkse feest van de kinderopvang van onze jongste vorige week waarbij we getrakteerd werden op een peuter-theatershow. De eerste tien minuten ging het goed, of moet ik eigenlijk juist zeggen fout? Want tja, de labels die we geneigd zijn op onze nazaten te plakken zijn soms meer ingegeven door sociale normen dan door wat anders. Hoe dan ook, de eerste minuten zat het grut (en dat was er nogal wat) over het algemeen rustig op de grond of op de uitgestalde bankjes. En keek verwonderd naar wat er komen ging. Naarmate de tijd vorderde en de clown ondeugender werd, kwam het kleine spul van de plaats en ging zich bemoeien met de gang van zaken. Kreten van opwinding, enthousiaste uitingen, goedbedoelde adviezen aan meneer de clown, vlogen door de zaal. Wat een plezier, wat een ongeremd genieten van die kleintjes. Mooi om te zien!
Hoe enthousiast ben jij nog?
Hoe is het eigenlijk gesteld met ons eigen enthousiasme? Jaren en jaren nadat we ook ooit eens onderdeel te zijn geweest van een dergelijk schouwspel? Als ik naar de theatershow kijk, dan zag ik vooral ouders die, de meesten enigszins terughoudend, een poging deden de liedjes mee te zingen. En dit dan waarschijnlijk vooral om voor hun kroost niet onder te doen en hun rol van leuke papa of mama te benadrukken. Zo ging het tenminste bij mij, terwijl mijn wederhelft daarentegen stoicijns zijn aandacht richtte op zijn smartphone.
Weet jij waar jij als kind blij en enthousiast van werd? Of kan je het nog navragen bij je ouders?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten