Welk steentje draag jij bij?

                                                       I Stock foto

Afgelopen weekend was weer zo'n moment: zo'n moment waarop ik diep geraakt word en ineens dingen scherper zie. Die momenten kan ik niet afdwingen, ze ontstaan en verrassen me. En altijd ben ik weer helemaal happy als er eentje op mijn pad komt. Hoewel ik mijn verhaal graag met jullie wil delen, voelt het ook wel wat ongemakkelijk. Ik ga het namelijk hebben over verre van tastbare materie. Hoewel woorden daarin te kort schieten, waag ik toch een poging...

Wie ben jij eigenlijk echt? Letterlijk herboren worden.

Ik volgde een workshop als onderdeel van mijn healer-reader-coachopleiding waarin we tot de kern gingen van wie we als mens eigenlijk zijn. Los dus van ontstane patronen die we in de loop van ons leven hebben opgebouwd, los van vermeende verwachtingen van de omgeving en los van alle plaatjes die we -om wat voor reden dan ook- op onszelf hebben geplakt. Kortom: los van het harnas wat we vaak in de loop der jaren hebben laten ontstaan. Persoonlijk zit mij dat harnas niet bepaald als gegoten, zo ontdekte ik een paar jaar terug. Wat mij ook bij mijn motivatie bracht om hier afscheid van te nemen. Hoewel ik hier al een tijdje op uiteenlopende wijzen mee bezig ben, voelde afgelopen weekend als een doorbraak. Naast de nodige en verschillende meditaties onderging ik zelfs een 'rebirthing"-ervaring. De rebirthing, het fysiek nabootsen van de geboorte, was nou niet direct iets waar ik naar uit keek. Tegelijkertijd begin ik door mijn proefcliëntschap bij een therapeut de waarde van lichaamsgericht langzaamaan te kennen. En dus worstelde ik me, zoals een tiental anderen, door een remake geboortekanaal, werd ik liefdevol welkom geheten door een instant vader en moeder en werd ik verbaasd door wat er aan emoties ontstond. En kon ik tot mijn grote vreugde stap voor stap ballast doorzien en toegang krijgen tot mijn innerlijk. 

Welk steentje draag jij bij?

Meer inzicht in wie ik ben, dat voelt als enorm waardevol. Want naarmate ik steeds meer contact heb kunnen krijgen met dat stuk in mezelf wat gewoon "is", hoe beter ik voel welk steentje ik aan de wereld heb bij te dragen. Dat voelt heerlijk. In mijn geval heeft dat steentje te maken met het begeleiden van anderen om door alle lagen heen steeds meer zichzelf te worden en te kunnen leven. Waarbij niet alleen cognitie, maar ook emoties, het fysieke lichaam en spiritualiteit een rol spelen. Hoewel ik spiritualiteit altijd een lastig begrip heb gevonden, kan ik er nu niet omheen. Wikipedia noemt als  strikte betekenis hiervan "het bewustzijn, dat de menselijke ziel of het menselijke innerlijk in relatie staat tot een hogere werkelijkheid". Daar geloof ik in, zeker na mijn mooie ervaring van afgelopen weekend. 

Wil jij ook meer zicht op jouw steen? Met alle plezier praat ik er vrijblijvend een keer met je over!

Bezield leven: wat is dat en hoe doe je het?

"Bezield leven", die term kwam ik laatst een paar keer achter elkaar tegen...nogal pretentieus klonk dat voor mij. Toch wekte het mijn nieuwsgierigheid en ging ik op onderzoek. 

Wat is bezield leven?
Brené Brown geeft er de volgende uitleg aan: bezield leven betekent leven vanuit het gevoel dat je de moeite waard bent. Het betekent moed, compassie en verbondenheid een belangrijke plek geven. Zo van: "wat ik vandaag ook doe, ik ben goed genoeg!". En: "klopt, ik ben niet perfect. Maar dan ben ik nog steeds óók moedig en ben ik het waard om liefde te ontvangen en erbij te horen". 

Hoe doe je dat?
Klinkt goed, maar hoe doe je dat eigenlijk: een bezield leven leiden? Brené Brown geeft in "De moed van imperfectie." als het ware een handleiding met verschillende wegwijzers die we kunnen volgen.

- Kies voor authenticiteit: laat je angst los voor wat anderen van je vinden.
- Heb meer compassie met jezelf: laat je perfectionisme achter je.
- Ontwikkel meer veerkracht: laat zelfverdoving en machteloosheid los.
- Cultiveer dankbaarheid en geluk: laat je gevoel voor schaarste los.
- Vertrouw op je intuïtie en durf te geloven: laat je behoefte aan zekerheid los.
- Geef je creativiteit de ruimte: laat de neiging jezelf met anderen te vergelijken los.
- Neem de tijd om te spelen en te rusten: laat productiviteit als maatstaf voor eigenwaarde los.
- Breng kalmte en stilte in je leven: laat stress als leefstijl los.
- Streef naar zinvol werk: laat je onzekerheid en je opvattingen over wat je "zou moeten" los.
- Lach, zing en dans: laat het idee dat je altijd beheerst moet zijn en "normaal" moet doen los.

Een hele opsomming, die -als jij een beetje in elkaar zit zoals ik-, ook zomaar weer een flink aantal vragen kan oproepen. Herken je dat? En ben je getriggerd door het principe van meer moed, compassie en verbondenheid in je leven? Dan is "De moed van imperfectie." een oprechte aanrader: een fijn leesbaar boek, helder geschreven, met praktische voorbeelden en vooral de nodige zelfrelativering en uitnodiging daartoe. 

Mijn experiment
Mij sprak vooral de laatste stelling aan: "lach, zing, dans en doe ook gewoon eens lekker niet normaal". Alleen thuis, gaat dit prima. De uitdaging die ik op me neem is om dit ook mee te nemen in mijn leven buitenshuis. Mocht je mij binnenkort tegenkomen, dan zou het zomaar kunnen dat ik middenin mijn experiment zit. Herinner je je dat dan alsjeblieft even voordat je je oordeel velt?
En potverdikkeme, daar komt ineens ook stelling één als nieuw aandachtspunt naar voren ("laat je angst los van wat anderen van je vinden"). 

Ik kan voorlopig nog wel even vooruit met Brené Brown!

Onverwachte pracht

Herfstvakantie. Alle kleuters in de familie vrij van school en de hoogste tijd  om even bij te kletsen met mijn zussen...Omdat de kans op even zussenqualitytime ons het grootst leek als de kleintjes zich vermaken, togen we naar een oord waar ik niet gauw te vinden ben: een mega indoor- en outdoorspeeltuin. Compleet met alle ingrediënten die op mij alles behalve een ontspannend effect hebben...

Verrassing
En dan blijkt ineens een verrassing in een onverwacht hoekje te zitten. Terwijl het kleine grut rond rent en klimt, vangt mijn fotocamera dit prachtige beeld. Helemaal gratis en voor niks, zomaar omdat de natuur ons even wil trakteren en haar schitterende kleurenpracht voor zich wil laten spreken. 

Symboliek
Oprecht onder de indruk, bedacht ik me dat er ongetwijfeld een symbolische betekenis achter dit natuurwonder schuil moest gaan. Een rondje google leerde het 
volgende: de regenboog staat symbool voor het levenspad van ons mensen. Zij ontstaat door de breking van de zonnestralen door regendruppels: metaforen voor enerzijds de zonnige kanten van ons bestaan (vreugde, blijdschap) en anderzijds voor tegenslagen en verdriet. En hierin schuilen onze levenslessen, die zorgen voor persoonlijke ontplooiing. 

Tegenslag als ontwikkelkans
Hoewel we onze dagen wellicht graag zouden willen vullen met louter geluk en voorspoed en verdriet en tegenslag misschien het liefste uit ons leven zouden willen bannen, brengt juist het beleven van uitersten ons rijkdom, wijsheid en groei. En dus probeer ik elke tegenslag of lastige situatie vooral te zien als ontwikkelkans. Omdat ergens een spel in kunnen zien ook weer verlicht én omdat ik van complete regenbogen houd!

Precies goed zoals je bent.

Ik ben goed, precies zoals ik ben. Een waarheid waar niet aan valt te tornen. 
Maar wat zegt dat eigenlijk over jezelf ontwikkelen? Is dat dan eigenlijk helemaal nergens voor nodig, een modegril of tijdsverspilling?

Geenszins wat mij betreft (en niet alleen omdat anders mijn vak overbodig zou zijn)! 

Eerst vakpakken, dan loslaten.
Onder jezelf ontwikkelen valt voor mij voor een groot gedeelte het jezelf bewust worden, bewust van jezelf. Heb je wel eens gehoord van die metafoor dat je alleen maar iets kan loslaten wat je ook heb vastgepakt? Zo is het ook met bovenstaande uitspraak: pas als je weet wie of wat je allemaal bent (sociaal, inlevend, vertrouwenwekkend, resultaatgericht...), weet je ook pas dat je heel veel NIET bent, wat je misschien best wel had willen zijn (expressief, ondernemend, innovatief, creatief)... So be it. In lijn met mijn blogpost van vorige week is de keuze aan jou: berust je in jouw set aan kwaliteiten en valkuilen? Of aanvaard je ze volledig en doe je er je voordeel mee? 

Als ik je een advies mag geven: doe vooral dat laatste en ben er blij mee. Je bent precies goed zoals je bent!

Berusting of acceptatie?

Boeiend fenomeen vind ik dat: na jaren weer eens een boek herlezen en er dan weer nieuwe dingen in lezen. Sommige informatie "pakt" nou eenmaal beter na zelf weer bepaalde ervaringen te hebben opgedaan. Zo ook met onderstaande uit "Hé, ik daar" van Daniel Ofman.

Ik kan er niks aan doen...
Als iets ons niet lukt wat we wel graag willen, zijn we geneigd dit toe te schrijven aan omstandigheden of anderen waar we geen invloed op hebben. "Ik kan er niks aan doen". Door deze machteloosheid die je jezelf toekent, creëer je berusting. We accepteren dan de realiteit niet, houden vast aan het verleden, geven iets of iemand buiten onszelf de schuld en blijven achter met wrokgevoelens en zelfmedelijden. En daarmee ontken je als het ware je eigen innerlijke kwaliteiten en kracht. Weg vitaliteit!

Als je berust geef je je vermogen om zelf keuzes te maken weg en perk daarmee je creativiteit danig in. Daar is maar één persoon schuldig aan, namelijk jij zelf. Klinkt best hard, vind je niet? En toch ben jij degene met de verantwoordelijkheid en het vermogen te veranderen.

Het is gewoon zoals het is.
Je kunt ook anders omgaan met tegenslagen. Het is een kwestie van kiezen. Hoe moeilijk het ook kan zijn, met het werkelijk accepteren van een vervelende of moeilijke  situatie kom je een heel stuk verder. "Het is zoals het is, het is geweest, het verleden laat ik achter me, alsmede de eventuele schuldvraag." Dan komt er ruimte om datgene te creëren wat jij wilt en spelen belemmeringen die terugvoeren op dat wat geweest is geen rol meer. Heerlijk toch?


Wat ben jij geneigd te kiezen: in het verleden blijven hangen en jezelf blijven voeden met spijt en wrok (en waarom doe je dat eigenlijk)? Of achter je laten van wat geweest is en ervoor kiezen je energie op de toekomst te richten?

De weg naar In Praesentia...

Mijn laatste werkweek bij GITP staat voor de deur. Het uitruimen van kasten en opschonen van mijn laptop staat op de agenda. Hoewel ik als associé aan mijn toekomstig voormalige werkgever verbonden zal blijven, is het toch een memorabel moment om straks na zeven jaar de deur achter me dicht te gaan trekken...

En conform de wetten der natuur, ontstaat met een einde ook hier weer een nieuw begin. In Praesentia is geboren! Met als pay off: "aanwezig in eigen kracht". Daar wil ik me voor (blijven) inzetten: het begeleiden bij persoonlijke en leiderschapsontwikkeling.

Een passende sleutel
In mijn overtuiging zijn alle antwoorden op ontwikkelvragen en probleemstellingen er al. Ieder mens bezit zijn of haar waarheid, soms aan de oppervlakte, vaak ook meer versluierd en verstopt. De kunst voor mij als coach/ psycholoog is om uit de enorme hoeveelheid sleutels tot de individuele waarheden, de juiste aan te reiken. Hierdoor ontstaat inzicht en vallen zaken op zijn plaats, als noodzakelijke voorwaarde voor de volgende stap. Want inzicht schept ruimte voor ontwikkeling, of die nou zit in het aanleren van nieuwe vaardigheden of in het leren ervaren van meer welzijn, energie en flow in de manier waarop iemand zijn leven leidt. Het zal geen verrassing zijn dat niet elke sleutel bij elke persoon past. Kan ik weer fijn mijn creativiteit in kwijt!

In Praesentia, de naam
Wat wil ik uitstralen, wat past bij mij en wat niet? Meerdere urenlange zoektochten op internet volgden en nog niet eerder heb ik zoveel vertaalmachines en exotische talen langs zien komen. Zonder resultaat echter. Of de betekenis dekte net niet de lading of de klank sprak me niet aan. Totdat ik op mijn oude studieboek Latijn stuitte bij het opruimen van ons soutterain (mijn toekomstige werkruimte). Ik bladerde er wat doorheen en mijn blik werd gevangen door In Praesentia. Prachtige klank, vind ik. Aan de ene kant zakelijk en serieus, aan de andere kant ook een tikje magisch. Want naast mijn cognitieve bagage als psycholoog, kent het begeleidingsproces toch altijd ergens ook iets ontastbaars. Want wat maakt nou eigenlijk dat de ene sleutel wel de deur doet openen en de ander niet? Ik weet het niet, en hoef het ook niet te weten. Het resultaat telt.

En met als betekenissen als in aanwezigheid, in hoofdzaak, effect, kracht en tegenwoordigheid van geest, had ik mijn bedrijfsnaam gevonden!

Jezelf gunnen om...

Heb je dat ook wel eens? Dat je iets hoort wat zo eenvoudig is en wat ineens zo diep kan binnenkomen? Ik had het vorige week.

Vandaag wil ik deze quote van één van mijn coachees, die vorige week zijn traject afrondde, met jullie delen:

"...en daarnaast gun ik het mezelf af en toe om gewoon alleen maar te ZIJN."

Prachtig, deze waarheid! Ik doe er in ieder geval zelf ook weer mijn voordeel mee. En wie weet gebruik ik hem nog eens als coach in één van mijn trajecten.

Dankjewel, John!

Vakantiekilo's en mentale rek...

Voordat dat je verder leest, is het belangrijk om twee dingen van mij te weten:
1. Er zijn weinig mensen die mij in mijn leven hebben kunnen betrappen op iets wat bij fysieke uitdaging in de buurt komt. 
2. Volgend jaar laat ik het dertigerstijdperk voor goed achter me.

Niet sportief, toch fit?
Punt 1 is nooit zo'n issue geweest. Hoewel ik niet sportief ben aangelegd, ga ik in ieder geval actief door het leven. Die norm van een half uur per dag bewegen haal ik met gemak. Tenminste...als ik er niet voor kies om toch de auto te pakken voor ritjes naar en van school en kinderdagverblijf. Gewoon omdat ik meteen door wil rijden naar een klant buiten de stad of simpelweg omdat het regent (compleet verzopen de dag beginnen vind ik maar niks, en ik een regenpak voel ik me...wat eigenlijk? nou ja, in ieder geval niet om over naar huis te schrijven...). En dat komt eigenlijk best geregeld voor, als ik eerlijk ben. Vooralsnog echter met weinig gevolgen voor de fitheidsladder en weegschaal. Maar nu punt 2 ten tonele verschijnt en de 40 toch met behoorlijk rasse schreden nadert, staan de zaken er anders voor.

Tijden veranderen
Na een heerlijke vakantie in de zon, blijkt dat ik niet meer weg kom met die doses ijs, croissants aux amandes, pains au chocolat en gekoelde flesjes witte wijn, waarvan nog niet zo lang geleden de weegschaal zonder blikken of blozen onbewogen bleef. Helaas, de waarheid kan soms wreed zijn. Een nieuwe garderobe scoren in de sale dan maar, van een maatje groter? Dat zou de gemakkelijke weg zijn. En daar ben ik niet zo van. Liever rek ik mezelf een beetje op (dit keer letterlijk...), kom ik uit mijn comfort zone en leer ik wat er te leren valt. Je voelt 'm vast al aankomen: ik maakte een plan, toog toch naar de sale, maar dan voor een paar kekke setjes sportkleding, en belandde gisterenavond in de plaatselijke bikram yoga school. Ik zou mezelf 90 minuten (!) blootstellen aan een serie pittige yoga-oefeningen in een ruimte van 40 ºc (!!).

Mentale rek en zelfcompassie
En dan...over oprekken gesproken. Fysiek ging het allemaal best lekker (beginnersgeluk?). De uitdaging zat echter veel meer in het mentale (jee, wat is het hier heet- ik zweet me nu al het leplazarus terwijl we nog niet eens begonnen zijn- help, er is geen klok, hoe weet ik nou wanneer we klaar zijn? zou 90 minuten lang zijn? etcetera, etcetera). Na wat gesputter van mijn hoofd, herinnerde ik me ineens wat ik in het boek Zelfcompassie van Kirstin Neff gelezen had. Ik erkende dat ik het lastig vond, voelde me hierin -door het gepuf en gesteun van mijn collega bikrammers- in ieder geval niet alleen en bedacht dat de les en mijn afzien vanzelf weer over zou gaan. Tot mijn verrassing ervaarde ik deze wijze woorden nu echt in de praktijk, waren het niet alleen maar gedrukte woorden op een willekeurige pagina meer.  Die negentig minuten beleefde ik uiteindelijk tamelijk relaxed. En ik kan niet wachten op mijn volgende bikram yoga les!

Inspiratie terwijl je nikst.

Een blik in mijn agenda laat zien dat het toch echt binnenkort zover is: even niks hoeven, tijd voor rust en ontspanning. Heerlijk! Hoewel ik normaal gesproken juist ook blij wordt van veel leven in de brouwerij, de nodige privé- en werkafspraken, gezellige en inspirerende contacten, is het zo eens per jaar een luxe om me over te geven aan....jawel, niks dus!

Afschakelen 
De ervaring leert dat er eerst een paar dagen nodig is om even af te schakelen. Van alle drukke bezigheden, van het afronden van werk, het inlossen van sociale verplichtingen en het treffen van alle voorbereidingen voor die tijd "niks doen" (waar je dan toch ook weer best wat voor nodig hebt op één of andere wijze)...En na die paar dagen begint het besef van de lege tijd en ruimte door te dringen, kabbelen de dagen lekker voorbij en zitten de grootste zorgen zo ongeveer in het bedenken van "wat te eten vandaag?" of in het uitkiezen van het leukste terras.

Inspiratie uit het niks
Eenmaal in die staat van ontspanning en "niks hoeven" terecht gekomen, ontstaat een wonderlijk fenomeen, voor mij althans. Ik kan dan weer écht helder denken. Creativiteit stroomt, ideeën dringen zich aan mij op, ik voel mijn enthousiasme vanuit de diepste bron opborrelen en...plannen ontstaan! Nooit ga ik op pad zonder mijn opschrijfboekje (een gezellig exemplaar, vol met losse zinnetjes, vage ideeën, een mooi woord, concrete uitwerkingen), dus die plannen zijn meteen genoteerd. En oops...weg lege dagen! Want ineens heb ik weer een project. Zomaar ontstaan uit het niks. Uit die rust en ontspanning, uit niks wat moet.
En verdomd...waarvan ik het helemaal niet erg vind dat het die lege agenda weer langzaamaan gaat vullen...

Dat is voor mij nou inspiratie!

Vrouw versus Man

Mannen en vrouwen....en de verschillen ertussen. Daar valt heel wat over te zeggen! Vanochtend was het weer eens onderwerp van gesprek tussen mij en een (vrouwelijke) collega. Vol vuur deelden we onze gemeenschappelijke irritatie over, in dit geval, onze (mannelijke) partners. Irritatie die is terug te voeren op onbegrip over en weer, over gewoon anders denken en anders zijn. Eenmaal daarin terecht gekomen is communiceren een hele kunst. Meer inzicht in hoe dit werkt, kán verhelderen. Al is daarmee waarschijnlijk niet alles meteen opgelost. Niet voor niks betreft het hier een veelbesproken onderwerp...

Mannelijke en vrouwelijke eigenschappen

Grofweg zijn eigenschappen in te delen in "mannelijk" of "vrouwelijk". Hoewel de meeste mannen zich doorgaans in mannelijke eigenschappen herkennen en vrouwen in vrouwelijke, is dit geen stelregel. Sterker nog: hier bestaan heel wat uitzonderingen op de regel!

Hoe zit dat bij jou?

Sta jij je mannetje? Ben je doorgaans zakelijk ingesteld, gericht op buiten, actief en doelgericht en voel je je prettig bij competitie en krachtmeting? Of herken je je in de meeste situaties in vrouwelijke eigenschappen als aandacht voor het persoonlijke, het verbindende en voedende, zorgzaamheid, aanvoelen en ontvangen?

Polariteit en magnetisch veld

Je zou de man (oftewel mannelijke eigenschappen) of de vrouw (vrouwelijke eigenschappen) kunnen zien als polariteit, als tegengestelde krachten. Die elkaar als geheel versterken en dan in staat zijn om tot grote hoogten te komen. Van belang is dan wel erkenning van en respect voor elk van beide uitersten. Er ontstaat dan als het ware een magnetisch veld van aantrekking. Waar wij ons voordeel mee kunnen doen... 

Actie- reactie

Terug naar het onbegrip wat tussen mannen en vrouwen op de loer ligt. Enerzijds kan dit eenvoudigweg verklaard worden doordat er nou eenmaal ander DNA in het spel is. Anderzijds is het interessant om eens te kijken naar het principe van "actie-reactie" en het actief gebruik maken van het magnetisch veld-principe.

Zo weet ik van mezelf dat ik betreffende irritatie-situaties (waarin manlief zich, conform zijn natuur, mannelijk gedraagt) in plaats van vrouwelijk (begrip tonen, verbinden) juist het arsenaal aan mannelijke eigenschappen te voorschijn tover (willen winnen, streven naar resultaat/ gelijk hebben in dit geval).

En wat doe ik dan eigenlijk? Juist, dan zet ik een mannelijke pool tegenover een mannelijke. En dat botst! Hoewel het soms best lekker is om even los te gaan, geen begrip te tonen en even "man" te zijn, schiet ik daar in deze situatie weinig mee op. Volgende keer ga ik eens proberen trouw te blijven aan mijn natuur en juist door mijn vrouw-zijn een dergelijk varkentje te wassen. Ik ben benieuwd!

hApPy-time

hApPY!

Soms duikt er ineens weer eentje op: zo'n dag waarop alles klopt, waarop je voelt dat je precies die dingen doet die je wil doen en dat die ook nog eens gewoon lekker verlopen. Heerlijk, dat hApPy-gevoel!

hAppY-time in de zon

Van deze hAppY-time geniet ik dit keer niet één dagje tussendoor, maar inmiddels zo'n volle week: regelrechte luxe!

Het mooie weer zal er vast mee te maken hebben, gewoon weer fijn zonder jas en met zonnebril de deur uit. Enorme hoeveelheden vitamine D opsnuiven, een bleek velletje wat al een klein beetje kleurt, met mijn voeten omhoog in een luie tuinstoel en na een werkdag het gevoel hebben dat er nog een hele lange avond vol mogelijkheden voor me ligt. 

hAppY-time door onverwachte ontmoetingen

Maar de op-en-top- energiegever deze week was, naast een weekendje weg met een vriendin, twee dagen "orakelkaartencoaching" voor zakelijke congresbezoekers. In een prachtige oldtimer caravan ontving ik jongere en oudere mannen en vrouwen voor een kijkje in de kaarten, waarna een ieniemini-coachingsgesprek volgde. Dankbaar ben ik voor de mooie ontmoetingen, voor wat mensen met me wilden delen en dat ik zomaar in de positie was om mee te denken en van advies te dienen over uiteenlopende thema's. Natuurlijk doe ik dat laatste wel vaker, maar dat daar niet een heel traject of draagvlak aan vooraf hoeft te gaan, was toch wel nieuw. Ik ben ongelooflijk verrast door hoeveel diepgang die in korte tijd kon ontstaan, keer op keer weer. Erg mooi om zo onverwacht even heel echt contact met iemand te hebben, waarna ieder weer zijn of haar eigen weg gaat. 

En wat die hAppY-time betreft: van mij mag ze nog wel even aanhouden!

Ogen dicht en spring!

                                                                                                                                    Getty images

En tja, daar sta ik dan met mijn voornemen om het werkende leven over een andere boeg te gooien: namelijk voor mezelf beginnen! Eerst: opluchting. Want ja: deze keuze wil ik eigenlijk al zo lang maken. Excuses waren er altijd al te over: de kinderen zijn nog zo klein, ik weet en kan nog vast niet genoeg, wie zit er nou op mij te wachten. En met de onzekere tijden nu, zijn die excuses niet bepaald minder geworden...

Omdat ik het wil

En toch lijken die excuses niet meer genoeg..Ik kan het niet meer: het niet meer trouw zijn aan mezelf. Het lukt me eenvoudig niet meer om keuzes te maken waar ik niet volledig achter sta, ik wil de dingen op mijn manier kunnen doen en me ontworstelen aan kaders en richtlijnen die me niet dienen. Gewoon omdat ik erin geloof dat ik dan pas echt in mijn kracht sta en mijn energie vrij kan laten stromen. En dat kan toch eigenlijk niet anders dan veel goeds opleveren? (zeg ik heel hard tegen mezelf)

Angst

Lang heb ik gedacht dat als je echt stoer bent, dat het je dan moet lukken om in welke situatie dan ook dicht bij je eigen kracht te komen en deze uit te dragen. Dan gaat het om het vermogen om je omgeving naar je eigen hand te zetten, of op z'n minst, draagvlak te krijgen voor dat jij nou eenmaal niet precies in het vooropgezette plaatje past. Vooralsnog zie ik dat maar als krachtmeting voor gevorderden. En als ik ergens niet in pas, dan is het wel in die categorie. Althans niet nu. Sterker nog: ik voel de angst van dat moment vlak voordat je van de allerhoogste duikplank gaat in alle hevigheid (een waterrat ben ik ook al niet), wil heel graag wegrennen, maar weet ook dat ik dat niet zal doen. Wie A zegt, zal B zeggen. Soms ben ik ineens niet meer zo blij met ons fijne huis met bijbehorende hypotheek. 

Drempel

Tegelijkertijd voelt datzelfde huis juist als de benodigde drempel waar ik overheen moet stappen. Het is een kwestie van zekerheden durven opgeven, mezelf durven overgeven aan...aan wat eigenlijk? Juist daarin schuilt mijn leerdoel. Tegenwerkende krachten maken zich van mij meester. Ik laat het maar gebeuren, dompel me erin onder en vertrouw erop dat ik in volle glorie weer kom boven drijven. 

Want, weer zo'n cliche, als je iets niet kent of hebt vastgepakt, kan je het ook niet loslaten.

Jij en je Ikken

                                                                                                                 Getty images 
Subpersonen of "ikken": jij hebt ze ook.
Carl Gustav Jung (Kesswil, 26 juli 1875 – Küsnacht, 6 juni 1961) was een Zwitsers psychiater en psycholoog. Hij was de grondlegger van de analytische psychologie. Jung gaat er van uit dat ieder mens is opgebouwd uit verschillende delen, ook wel subpersonen of “ikken” genoemd. Deze subpersonen in een mens zijn afzonderlijk aanspreekbaar en elk heeft zijn eigen wil, gedachten, wensen, overtuigingen, gevoelens en eigen stem. Vaak identificeren we ons met één of meer deelpersoonlijkheden, waarmee we hebben leren leven. Andere “ikken" bestaan juist weer meer op de achtergrond, terwijl ze juist ook iets belangrijks hebben in te brengen. Om goed te functioneren is het de uitdaging om je dominante subpersonen te accepteren en ondergeschikte juist meer te ontwikkelen. 

Welke "ikken" herken je?
Wanneer je je bewust bent van (de rol van) je subpersonen, ben je in staat blinde vlekken te ontdekken en het samenspel tussen jouw verschillende "ikken" te leren kennen. Bovendien ben je dan meer en meer in staat om je kwaliteiten en mogelijkheden ten volle te benutten. Daardoor ontstaat evenwicht, krijg je als mens meer grip op jezelf en kun je je subpersonen bewuster aansturen. Ten gunste van meer rust en effectiviteit.

Wie wil dat nou niet? Kijk deze week eens welke subpersonen je in jezelf herkent. Ter inspiratie vind je er hieronder een aantal. Komen ze allemaal voldoende aan bod? Of herken ook jij je in het feit dat je er een of meer in de loop van je leven hebt laten ondersneeuwen? De hoogste tijd om ze, desgewenst, meer ruimte te gaan geven!

Voorbeelden ter inspiratie
De perfectionist (Legt de lat hoog, wil ten alle tijde aan zijn ideaalbeeld voldoen), de levensgenieter (lak aan conventies, wil plezier en bevrediging), de pleaser (zorgt ervoor dat iedereen hem aardig vindt), de autonome 'ik' (stelt grenzen, zakelijk en assertief), de pusher (uit op snelheid en succes, houdt niet van lummelen of ontspanning), de rust (pas op de plaats, ontspannen, weinig plannen), de innerlijke criticus (focus op fouten), de rationalist (analyseren, bewijzen en onderbouwen), de verantwoordelijke ouderfiguur (ondersteunend, zorgzaam), het innerlijk kind (intuïtief, speels, onzeker).

Leer je "ikken" kennen
Wil je je subpersonen beter kunnen (be)sturen? Dan is ze leren kennen en er echt inzicht in krijgen een eerste belangrijke stap. Dit kan je doen door onderstaande vragen te beantwoorden.

1. Hoe ziet deze subpersoon er uit als persoon?
2. Wanneer laat deze zich gelden?
3. Wat vertelt hij zichzelf over zijn zelfbeeld? Hoe ziet hij zichzelf?
4. Hoe wil hij bij anderen overkomen?
5. Veroorzaakt deze subpersoon spanningen? En zoja: waar?
6. Als deze subpersoon leidend zou zijn, hoe zou je leven er dan uit zien?
7. Wat zijn de behoeften van deze subpersoon?
8. Hoe probeert deze subpersoon zijn behoeften te bevredigen?
9. In welke situaties komt deze subpersoon op de voorgrond?
10. In welke sociale rol komt deze subpersoon tot zijn recht?
11. Hoe belangrijk is deze subpersoon in jouw leven?
12. Speelt deze subpersoon al lang een rol of is hij van recente datum?

Je kunt het beeld van je subpersoon desgewenst nog vollediger maken door deze te tekenen of een symbool aan te koppelen wat voor jou herkenbaar is. Dan blijft deze (nog) beter hangen en is het “herkennen” en “oproepen” ervan een stuk gemakkelijker. En dat is nou precies wat nodig is om zelf aan het stuur te zitten en je subpersonen op de juiste wijze voor jou te laten werken.

Meer lezen over Voice Dialogue, een methode die expliciet gebruik maakt van het model van Jung? Dat kan bijvoorbeeld in "Ik (k)en mijn ikken." van Karin Brugman, Judith Budde en Berry Collewijn.

Binnenkant = Buitenkant? Een heroverweging.

                                                                                                   Getty images
Vorige week schreef ik over -kort door de bocht- "durven zijn wie je bent" met het oog op plezierig communiceren en in contact zijn. Snijdt nog steeds hout, vind ik. En toch werd ik afgelopen weekend verrast door een hele andere invalshoek op dit thema. Die wil ik graag met jullie delen.

Een workshop
Zaterdag bracht ik met een stel vriendinnen een dagje door in Amsterdam. Heerlijk om weer even die stadse energie op te snuiven, de dynamiek te ervaren en dromen tot hoge hoogten te laten stijgen. Dat is namelijk het effect van onze hoofdstad op mij als dame uit de polder. Zij het dat dit wel enigszins onderdrukt werd door de deuk die ik op de heenweg in het rechterportier van de auto van manlief wist te krijgen...Maar goed, terug naar Amsterdam.

In het prachtige appartement van één van ons, ontvingen we Natasja Kuipers voor een workshop astrologie. Oftewel: we gingen leren onze eigen geboortehoroscoop te lezen en te interpreteren. In zo'n horoscoop zagen we de blauwdruk van onszelf, meegekregen bij de geboorte, terug. Interessant! Zeker daar waar het punten betreft die verrassend zijn en niet direct aanhaken op hoe we onszelf zien.

Even terzijde: mijn ideeënrijkheid sloeg meteen weer op hol bij de link die ik legde met mijn werk als assessmentpsycholoog. De testen die we mensen laten invullen doen voor mijn gevoel beroep op datgene waar we ons bewust van zijn. Maar is eigenlijk niet juist het onbewuste, en het blootleggen daarvan, hartstikke interessant is met het oog op ontwikkeling en zelfontplooiing? Nog maar eens mijn gedachten over laten gaan.

Buitenkant als beschermer voor binnenkant
De horoscoop dus. Met je sterrenbeeld zul je waarschijnlijk wel bekend zijn, al is het maar van de horoscoop uit de krant. En je ascendant, vast wel eens van gehoord, ken je die? Je ascendant geeft aan hoe je de wereld tegemoet treedt, wat je van jezelf laat zien en hoe je de ander daarin toelaat. De ascendant staat ook voor het beeld dat anderen van ons krijgen, voor de eerste indruk. Hier kun je je ascendant berekenen en lezen wat die inhoudt. Dit perspectief werpt een andere blik op het thema van vorige week. Er kan dus een verschil zitten tussen de manier waarop je jezelf manifesteert en tussen dat wat je in wezen bent of voelt. Zelfs als je helemaal jezelf durft te zijn.

In mijn geval (sterrenbeeld ram (=actief, wils- en daadkrachtig), ascendant weegschaal (sociaal vaardig, charmant, gericht op bedekken van onenigheid)) werkt één en ander best complementair. Mijn vader zegt het al jaren: "als jij iets in je hoofd hebt, gaat het ook gebeuren." Maar dat is niet de indruk die ik in eerste instantie wek...Misschien dat ik daardoor ook voorkom dat ik teveel ga drammen en op 1-0 achterstand sta. Zo'n weegschaal-schild is eigenlijk zo gek nog niet!

Binnenkant = Buitenkant?

                                                                                                   Getty images
Soms ontmoet je mensen met wie het contact natuurlijk en vanzelfsprekend is. Dan weer tref je mensen met wie het allemaal wat stroever gaat, met wie je miscommunicatie hebt en van wie je moeilijk een beeld kan krijgen. Het kan zo zijn dat je in elkaars allergie zit, zoals dat zo mooi heet. Maar ook zelfacceptatie kan een rol spelen in de mate waarin jij of de ander vlot tot contact komt.

Accepteer jij jezelf? Echt?
In het contact tussen twee mensen hebben beide partijen een aandeel. Wezenlijk contact en echte verbinding komt pas tot stand als zowel jij als de ander zich met zichzelf durft te verbinden. Mooi woord, verbinden... en dat dan ook nog met jezelf...Maar wat is het eigenlijk? 

In mijn ogen is iemand die zich met zichzelf verbonden weet, iemand die zich volledig accepteert, met zijn kwaliteiten en mooie kanten en met zijn nukken en grillen. Denk wel dat het hier zelfs om dezelfde eigenschappen kan gaan, volgens het principe van de medaille met twee kanten. Eigenschappen zijn namelijk niet gauw per definitie goed of slecht. Dat worden ze vaak pas in relatie tot een bepaalde situatie. 

Jezelf accepteren klinkt eigenlijk best simpel: zo van...ja ja, ik weet inmiddels wel dat ik af en toe te kort door de bocht ga, of misschien niet altijd succesvol mijn grenzen bewaak. Zo simpel? Niets is minder waar. Het houdt ook in je kwetsbare kanten onder ogen durven zien en ervoor uit durven komen dat je die hebt. Waar zit jouw angst of onzekerheid? Lastig? Misschien helpt het je om te weten dat iedereen ze heeft. Dus waarom er verder geheimzinnig om doen? Met elkaar de schijn op houden helpt wat mij betreft niks of niemand.

Binnenkant = buitenkant
Allemaal leuk, maar wat schiet je er nou mee op, met zelfacceptatie en openheid? En wat heeft het te maken met communicatie en contact tussen mensen? 
Zelf heb ik de indruk, zo niet de overtuiging, dat juist die mensen die echt helemaal zichzelf durven kunnen zijn, zowel voor zichzelf als naar anderen, de mensen zijn met wie het plezierig en gemakkelijk in contact zijn is. Met wie als vanzelf verbinding tot stand komt en gemakkelijk ook diepere lagen in het gesprek aangeraakt kunnen worden. Bij zo iemand wordt de binnenkant weerspiegeld door de buitenkant. 

Er is nauwelijks verschil tussen wat je ziet en wat er is. Er is niks wat hij op hoeft te houden of hoeft te verbergen, waardoor hij ruimte heeft om zich open te stellen voor het moment en voor de ander. Er zijn dan geen belemmeringen; er is wat er is, en wie er is. En dat geeft rust.

Muziek als energie- en inspiratieboost

Heb jij dat ook, dat er soms tijden zijn waarin je geleefd lijkt te worden en er weinig tot geen ruimte lijkt te zijn om naar eigen idee en wens in te vullen? Op je werk ben je druk, sociale en maatschappelijke verplichtingen staan op de agenda en ook je partner en kinderen vragen om aandacht. En waar ben jij dan met jouw actuele behoeften?

Energieboost in een paar minuten
Gewoon even weg van de volle werkelijkheid en inspiratie opdoen, dat klinkt je als muziek in de oren. Maar hoe krijg je in hemelsnaam die retraite, stedentrip of dat weekendje wandelen tussen je veelheid aan activiteiten ingepropt? Soms kan dat ook simpelweg even niet zonder her en der nee te verkopen. Maar niet getreurd, want zelfs als je ervoor kiest om je overvolle agenda te laten hij deze is en je besluit om je door deze drukke periode heen te bikkelen, is er de mogelijkheid tot een fijne energie- en inspiratieboost. Als je tenminste zo'n 3, 4 of 5 minuutjes beschikbaar hebt. Gaat dat lukken?

Jouw favoriete song
Ja? Bedenk dan nu wat voor jou het allergaafste muzieknummer is wat je kent. Zo eentje waar je nooit genoeg van krijgt, waarmee je lekker kan meezingen of dat je aanzet tot de raarste dancemoves die je alleen binnenskamers zonder publiek wil maken. Misschien is het een oldie en gaat ie al met je mee sinds je tienerjaren. Of wellicht heb je er net mee kennis gemaakt. Kan allemaal. Aan een voorwaarde moet ie wel voldoen: hij moet je vrolijk maken. We gaan vandaag voor energie en laten die o zo prachtige melancholieke nummers even voor wat ze zijn. 

Gevonden? Stereo voluit en....have fun! Om daarna met hernieuwde energie je dagelijkse bezigheden weer op te pakken!

Maak je klaar voor de lente!

Ongelooflijk: we hadden sneeuw op de eerste dag van de lente! Kan me niet herinneren eerder eens als opgewekte jarige (jawel, ik ben een jaartje ouder en wijzer geworden) 's ochtends vroeg door de straten te fietsen onder het genot van een lekker zonnetje én sneeuw. In die zin was het al een bijzondere dag.

Van binnen naar buiten
Maar over die sneeuw gesproken...de lente heeft dit jaar dus behoorlijk wat tijd nodig om door te zetten. En dat terwijl ik, en ik ben zeker niet de enige, toch wel toe ben aan een leven zonder winterjas, aan een wijntje op een zonnig terras, op de deuren open zetten en het buitenleven verwelkomen! Deze tijd van het jaar gaat bij mij gepaard met een drang naar licht, zon en -ook figuurlijk- naar buiten gericht zijn. Na al die maanden van binnen cocoonen, wat in mijn geval vaak ook gepaard gaat met lezen, reflecteren, bezinnen en focus op mijn eigen kleine wereldje, is het tijd voor wat anders. De tijd om me weer meer naar buiten te richten en nieuwe activiteiten op te pakken, is op deze eerste lentedag toch echt aangebroken. Met of zonder sneeuw!

Energiegevers
Voor het opstarten van nieuwe dingen heb je energie nodig. Pas echt in je kracht staan en je beschikbare bronnen optimaal inzetten, gaat het beste als je zicht hebt op wat je energie kost en wat juist energie oplevert. Dat is heel persoonlijk. Inzicht in waar jij energie van krijgt en wat je beter kan laten of vermijden om goed in je kracht kan staan, maakt dat je hier ook in kan sturen. Wil jij zorgen voor optimale randvoorwaarden om tot je recht te komen? Breng dan je energiegevers en energievreters eens in kaart en maak hierbij een onderscheid tussen je werk en privé. Hier kunnen namelijk ook nog verschillen in zitten. En als je dan eenmaal inzicht hebt, maak dan eens, in het kader van dit mooie nieuwe seizoen, jouw plan om
meer ruimte te maken voor je energiegevers en voor het zoveel mogelijk verminderen van je energievreters. Gewoon omdat ik het je gun dat je dan lekkerder in je vel zit!

Kijken met een grote K

Staat er bij jou weleens een bos bloemen op tafel? Zeker met het voorjaar voor de deur, is die kans groot. Je zult er vast naar kijken als je langsloopt, koffie drinkt of aan het eten bent. En genieten van de schoonheid en de mooie kleuren. Maar hoe vaak zie je de bloemen ook echt?

Een experiment
Een paar maanden terug probeerde ik eens een met liefde geschonken bosje op de gevoelige plaat vast te leggen. Ik kwam toen ineens een stuk dichterbij dan normaal. En stond dus met mijn camera op macrostand pal bovenop bovenstaande roos. Mooi toch?

Gelijk moest ik toen ook weer denken aan een opdracht die ik jaren terug van een coach kreeg: namelijk het bestuderen van een roos, gedurende vijf (!) minuten. Belachelijk idee, vond ik het. Maar braaf en altijd in voor iets nieuws als ik ben, gaf ik het experiment een kans. Kijken met een grote K, noem ik het. 

Wat ik ervaarde ga ik je niet verklappen, maar bijzonder vond ik het wel...

Give it a try, zou ik zeggen!

Vallen van de roze wolk of toch niet?

                                                                                                       Getty images

Een van de meest lastige dingen in mijn werk als psycholoog/ coach, vind ik wel het stellen van grenzen. Grenzen in wat ik wel of juist niet kan bieden met mijn begeleiding. Ik heb de neiging gebukt te gaan onder een soort idealisme wat zo ongeveer inhoudt dat iedereen verder te brengen kan zijn met de juiste aanpak. En maak ik het tot mijn doel om die aanpak aan te dragen of desnoods alsnog te verzinnen of ontdekken. Dit alles om de persoon in kwestie te ondersteunen bij zijn of haar vraagstelling en verder te brengen op diens weg.

Een casus

Ik werkte laatst met een coachee wiens probleem- of vraagstelling me niet erg helder werd. Ze wekte een uitgebluste indruk en gaf te kennen dat er echt iets zou moeten veranderen. Ze haalde geen plezier en voldoening uit haar werk en haar leven. Herinnerde zich zelfs de laatste keer niet dat ze uberhaupt ergens van genoten had. Heftig, vond ik. Duidelijk aangeven waar ze tegenaan liep, lukte haar echter niet. Sowieso kwam een gesprek moeizaam van de grond, haalde ze veelvuldig haar schouders op en hulde zich op vragen van mijn kant in stilzwijgen. Ik was niet de eerste psycholoog die ze had gesproken, de afgelopen jaren. Moeite om zelf de verantwoordelijkheid te nemen voor haar eigen welzijn, formuleerde ik in eerste instantie als hypothese. Ik bewandelde verschillende wegen, maar moest op een gegeven moment tot de conclusie komen dat ik niets noemenswaardigs bijdroeg. Al mijn inspanningen ten spijt.

Weg roze wolk

Na wat hersengepijnig en collegiaal overleg,  donderde ik uiteindelijk dus toch van mijn roze hulpverlenerswolk. Een harde val...ik werd me er weer even pijnlijk van bewust dat soms de tijd nog niet rijp is en dat veranderingen op zich laten wachten. Gewoon omdat het leven iets anders met ons voor heeft. Omdat er lessen te leren zijn, die ook niet zichtbaar voor ons kunnen zijn. Omdat iemands diepste Zelf nou eenmaal andere keuzes maakt. 

Regie en keuzevrijheid

En hee...verrassend eigenlijk: dat is eigenlijk ook een kwestie van regie nemen! Op een ander, wellicht nog wezenlijker, niveau. Waarmee het cirkeltje dan weer mooi rond is. Want dat is nou precies wat ik me ten doel stel voor mezelf en mijn coachees: naast mijn eigen verantwoordelijkheid nemen, de ander ondersteunen bij het pakken van regie en daarbij zijn of haar eigen keuzevrijheid respecteren.

Net zoals de betreffende dame mogelijk nog meer teleurstellingen te verwerken heeft in hulpverleners die haar thema's niet voor haar kunnen oplossen, besef ik ook dat mijn eigen geworstel op momenten gewoon moet zijn wat het is. Zolang het lukt mijn op volle toeren draaiende hoofd te passeren (en dat is niet zo vaak als ik zou willen), lukt het me ook om dit zo te voelen Dan komt het vertrouwen en is het rustig.

En zo kon ik weer rustig slapen en met vertrouwen en plezier mijn toekomstige coachingsafspraken tegemoet zien!

Droom in uitvoering

                                                                                    Getty images
 
Voor het realiseren van je droom en doel is ten eerste een stevige wilskracht nodig. Wilskracht iets te bereiken en hiertoe toch dat doen wat je spannend vindt, ook al voel je je hele lijf trillen, zweten en ben je alles behalve op je gemak. Hiernaast werkt het ook om een concreet plan te hebben: dat geeft meer kans op resultaat.

Wilskracht, vertrouwen en angst overwinnen
Voor het gemak ga ik er maar even vanuit dat je een ambitieuze droom hebt gedroomd, eentje die niet zo 123 te realiseren valt. Eentje waar het op z'n minst voor nodig is om uit je comfort zone te stappen en zekerheden op te geven. Je geeft je droom kans van slagen als je erin slaagt je vertrouwen je angsten te laten verslaan. Klinkt simpel, maar niets is minder waar. Ik zou het proces tekort doen als ik zeg dat je gewoon moet DOEN, springen met je ogen dicht en geloven dat er ergens wel iets zal zijn wat je val breekt of iemand die je opvangt. Toch is doen een mooie eerste stap om los te komen van het in kringetjes blijven draaien en malen. 

Actieplan 
Een plan helpt je om focus te houden, je niet zomaar door tegenslag te laten leiden en om je energie en aandacht zo goed mogelijk te richten. 
  
1. Definieer je droom: wat wil je bereiken? En is dat realistisch?
2. Waar sta je nu en waar wil je vanaf wat je niet helpt?
3. Buig wat je niet wil om naar wat je wel wil. Maak je droom zo concreet mogelijk.
4. Bedenk de eerste stap in de richting van je doel en zie deze tussenstap als doel voor nu, totdat je deze bereikt hebt.
5. Vraag je bij elke stap die je zet af hoe het je gelukt is zover te komen. Wat heb je gedaan om dit te bereiken? Wat werkte goed? Welke kwaliteiten heb je ingezet?
6. Stel je na een gezette stap voor dat je weer wat verder bent dan nu. Hoe ziet het eruit als je nu weer een (kleine) stap vooruit zou zetten? Wat zou er dan anders zijn? En waar merk je aan dat je vooruitgang hebt geboekt? Probeer dit beeld zo levendig mogelijk voor ogen te krijgen.
7. Zet op papier wat je nodig hebt om dit stapje te zetten. Denk hierbij zo breed mogelijk (bijvoorbeeld vaardigheden, hulp, contacten).
8. Maak werk van dit lijstje. Organiseer datgene wat je nodig hebt om te slagen in het realiseren van je droom! Vraag je bij twijfels onderweg af welke actie je dichter bij je doel brengt. 

En blijf vooral trouw aan jezelf en aan dat wat je echt wil!