Boeiend fenomeen vind ik dat: na jaren weer eens een boek herlezen en er dan weer nieuwe dingen in lezen. Sommige informatie "pakt" nou eenmaal beter na zelf weer bepaalde ervaringen te hebben opgedaan. Zo ook met onderstaande uit "Hé, ik daar" van Daniel Ofman.
Ik kan er niks aan doen...
Als iets ons niet lukt wat we wel graag willen, zijn we geneigd dit toe te schrijven aan omstandigheden of anderen waar we geen invloed op hebben. "Ik kan er niks aan doen". Door deze machteloosheid die je jezelf toekent, creëer je berusting. We accepteren dan de realiteit niet, houden vast aan het verleden, geven iets of iemand buiten onszelf de schuld en blijven achter met wrokgevoelens en zelfmedelijden. En daarmee ontken je als het ware je eigen innerlijke kwaliteiten en kracht. Weg vitaliteit!
Als je berust geef je je vermogen om zelf keuzes te maken weg en perk daarmee je creativiteit danig in. Daar is maar één persoon schuldig aan, namelijk jij zelf. Klinkt best hard, vind je niet? En toch ben jij degene met de verantwoordelijkheid en het vermogen te veranderen.
Het is gewoon zoals het is.
Je kunt ook anders omgaan met tegenslagen. Het is een kwestie van kiezen. Hoe moeilijk het ook kan zijn, met het werkelijk accepteren van een vervelende of moeilijke situatie kom je een heel stuk verder. "Het is zoals het is, het is geweest, het verleden laat ik achter me, alsmede de eventuele schuldvraag." Dan komt er ruimte om datgene te creëren wat jij wilt en spelen belemmeringen die terugvoeren op dat wat geweest is geen rol meer. Heerlijk toch?
Wat ben jij geneigd te kiezen: in het verleden blijven hangen en jezelf blijven voeden met spijt en wrok (en waarom doe je dat eigenlijk)? Of achter je laten van wat geweest is en ervoor kiezen je energie op de toekomst te richten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten