Voordat dat je verder leest, is het belangrijk om twee dingen van mij te weten:
1. Er zijn weinig mensen die mij in mijn leven hebben kunnen betrappen op iets wat bij fysieke uitdaging in de buurt komt.
2. Volgend jaar laat ik het dertigerstijdperk voor goed achter me.
Niet sportief, toch fit?
Punt 1 is nooit zo'n issue geweest. Hoewel ik niet sportief ben aangelegd, ga ik in ieder geval actief door het leven. Die norm van een half uur per dag bewegen haal ik met gemak. Tenminste...als ik er niet voor kies om toch de auto te pakken voor ritjes naar en van school en kinderdagverblijf. Gewoon omdat ik meteen door wil rijden naar een klant buiten de stad of simpelweg omdat het regent (compleet verzopen de dag beginnen vind ik maar niks, en ik een regenpak voel ik me...wat eigenlijk? nou ja, in ieder geval niet om over naar huis te schrijven...). En dat komt eigenlijk best geregeld voor, als ik eerlijk ben. Vooralsnog echter met weinig gevolgen voor de fitheidsladder en weegschaal. Maar nu punt 2 ten tonele verschijnt en de 40 toch met behoorlijk rasse schreden nadert, staan de zaken er anders voor.
Tijden veranderen
Na een heerlijke vakantie in de zon, blijkt dat ik niet meer weg kom met die doses ijs, croissants aux amandes, pains au chocolat en gekoelde flesjes witte wijn, waarvan nog niet zo lang geleden de weegschaal zonder blikken of blozen onbewogen bleef. Helaas, de waarheid kan soms wreed zijn. Een nieuwe garderobe scoren in de sale dan maar, van een maatje groter? Dat zou de gemakkelijke weg zijn. En daar ben ik niet zo van. Liever rek ik mezelf een beetje op (dit keer letterlijk...), kom ik uit mijn comfort zone en leer ik wat er te leren valt. Je voelt 'm vast al aankomen: ik maakte een plan, toog toch naar de sale, maar dan voor een paar kekke setjes sportkleding, en belandde gisterenavond in de plaatselijke bikram yoga school. Ik zou mezelf 90 minuten (!) blootstellen aan een serie pittige yoga-oefeningen in een ruimte van 40 ºc (!!).
Mentale rek en zelfcompassie
En dan...over oprekken gesproken. Fysiek ging het allemaal best lekker (beginnersgeluk?). De uitdaging zat echter veel meer in het mentale (jee, wat is het hier heet- ik zweet me nu al het leplazarus terwijl we nog niet eens begonnen zijn- help, er is geen klok, hoe weet ik nou wanneer we klaar zijn? zou 90 minuten lang zijn? etcetera, etcetera). Na wat gesputter van mijn hoofd, herinnerde ik me ineens wat ik in het boek Zelfcompassie van Kirstin Neff gelezen had. Ik erkende dat ik het lastig vond, voelde me hierin -door het gepuf en gesteun van mijn collega bikrammers- in ieder geval niet alleen en bedacht dat de les en mijn afzien vanzelf weer over zou gaan. Tot mijn verrassing ervaarde ik deze wijze woorden nu echt in de praktijk, waren het niet alleen maar gedrukte woorden op een willekeurige pagina meer. Die negentig minuten beleefde ik uiteindelijk tamelijk relaxed. En ik kan niet wachten op mijn volgende bikram yoga les!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten