Soms ontmoet je mensen met wie het contact natuurlijk en vanzelfsprekend is. Dan weer tref je mensen met wie het allemaal wat stroever gaat, met wie je miscommunicatie hebt en van wie je moeilijk een beeld kan krijgen. Het kan zo zijn dat je in elkaars allergie zit, zoals dat zo mooi heet. Maar ook zelfacceptatie kan een rol spelen in de mate waarin jij of de ander vlot tot contact komt.
Accepteer jij jezelf? Echt?
In het contact tussen twee mensen hebben beide partijen een aandeel. Wezenlijk contact en echte verbinding komt pas tot stand als zowel jij als de ander zich met zichzelf durft te verbinden. Mooi woord, verbinden... en dat dan ook nog met jezelf...Maar wat is het eigenlijk?
In mijn ogen is iemand die zich met zichzelf verbonden weet, iemand die zich volledig accepteert, met zijn kwaliteiten en mooie kanten en met zijn nukken en grillen. Denk wel dat het hier zelfs om dezelfde eigenschappen kan gaan, volgens het principe van de medaille met twee kanten. Eigenschappen zijn namelijk niet gauw per definitie goed of slecht. Dat worden ze vaak pas in relatie tot een bepaalde situatie.
Jezelf accepteren klinkt eigenlijk best simpel: zo van...ja ja, ik weet inmiddels wel dat ik af en toe te kort door de bocht ga, of misschien niet altijd succesvol mijn grenzen bewaak. Zo simpel? Niets is minder waar. Het houdt ook in je kwetsbare kanten onder ogen durven zien en ervoor uit durven komen dat je die hebt. Waar zit jouw angst of onzekerheid? Lastig? Misschien helpt het je om te weten dat iedereen ze heeft. Dus waarom er verder geheimzinnig om doen? Met elkaar de schijn op houden helpt wat mij betreft niks of niemand.
Binnenkant = buitenkant
Allemaal leuk, maar wat schiet je er nou mee op, met zelfacceptatie en openheid? En wat heeft het te maken met communicatie en contact tussen mensen?
Zelf heb ik de indruk, zo niet de overtuiging, dat juist die mensen die echt helemaal zichzelf durven kunnen zijn, zowel voor zichzelf als naar anderen, de mensen zijn met wie het plezierig en gemakkelijk in contact zijn is. Met wie als vanzelf verbinding tot stand komt en gemakkelijk ook diepere lagen in het gesprek aangeraakt kunnen worden. Bij zo iemand wordt de binnenkant weerspiegeld door de buitenkant.
Er is nauwelijks verschil tussen wat je ziet en wat er is. Er is niks wat hij op hoeft te houden of hoeft te verbergen, waardoor hij ruimte heeft om zich open te stellen voor het moment en voor de ander. Er zijn dan geen belemmeringen; er is wat er is, en wie er is. En dat geeft rust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten