Of toeval bestaat, daar ben ik nog niet helemaal uit. Al heb ik wel de neiging te denken van niet. Hoe dan ook: "toevallig" hoor, lees en ervaar ik de laatste dagen steeds weer (over) hetzelfde thema: non-dualiteit. Een ingewikkeld woord voor iets ogenschijnlijk simpels: namelijk zuiver waarnemen, zonder er een oordeel aan te verbinden. Is wel te doen toch, zo op het eerste gezicht? Totdat je het serieus gaat proberen...zo ervaarde ik .
Oordelen
Waarnemen zonder oordeel, blijkt een "hell of a job"! Ik nam me voor me gedurende het dagelijkse ochtendritueel (allemaal opstaan, aankleden, eten, tandenpoetsen, kinderen naar de opvang en school brengen, doorfietsen naar mijn werk en daar al haastend binnenvallen) extra bewust te zijn van mijn eigen gedachten en daarmee ook van mijn oordelen. Dat was wel even schrikken: ik bleek wel erg snel mijn mening klaar te hebben! Zo kwam ik mijn neiging tegen om situaties te beoordelen tegen het licht van mijn ervaring onder soortgelijke eerdere omstandigheden. Hoewel mijn controledrang daar wel bij vaart, komt de werkelijkheid er wat bekaaid vanaf... Dat kan overigens ook best goed uitpakken: zo liet ik me bijvoorbeeld verrassen door kinderen die geheel onverwacht in standje cooperatief bleken te zitten! Mooi meegenomen, maar toch jammer van het onnodige gestress! Ook bleek mijn hoofd heel goed in staat om direct een ongenuanceerd oordeel te hebben over een onschuldige passant met een shabby verschijning. "Neem je verantwoordelijkheid over je leven!" Hoe kortzichtig! En dan had ik ook nog eens mijn mening meteen klaar bij een verhaal van een collega. Totdat ik me, net op tijd, weer realiseerde dat er altijd twee kanten aan dezelfde medaille zitten. Een ware kunst blijkt, om deze tegelijkertijd waar te nemen...
Herken jij je in mijn neiging om snel "plaatjes' te maken van zaken? Om situaties, meningen of mensen in te delen in "goed" of "fout" en hiermee op voorhand al tegenstellingen te creeren met alle gevolgen van dien? Wat zou er eigenlijk gebeuren als er geen "goed" of "fout" zou zijn? Als alles gewoon is zoals het is, zonder oordeel? Als alles gewoon in beweging is, waarbij het een effect heeft op het ander en andersom? Zou dan de grond onder onze voeten wegzakken, of zou er een onmetelijke vrijheid en zuiverheid ontstaan?
NB In bovenstaande tekst beschrijf ik slechts een facet van non-dualiteit. In deze tekst van Pia de Blok of in het boek van Douwe Tiemersma kan je verder lezen als je een vollediger beeld wil hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten