Mijn hardnekkigste vijand

Pasgeleden kwam ik tot een verrassende ontdekking. Niet alleen verrassend trouwens...confronterend ook. Ik voelde me gespannen en geforceerd. En wat ik ook deed of juist niet deed, voelde en dacht of juist niet: niks scheen te helpen om mezelf in een wat relaxtere modus te krijgen. Sterker nog: mijn frustraties namen toe.  Een verre van gewenste situatie. En zoals je je wellicht kan voorstellen, is een issue op zelfontplooiingsvlak er voor mij voor om...juist... aan te pakken!

Een ware strijd

Gelukkig had het universum het goed met me voor en leidde op het juiste moment een goed contact tot een vruchtbaar gesprek. Een gesprek dat het alom bekende kwartje bij me deed vallen. Ik besefte ineens dat ik mijn frustraties zelf creëerde doordat ik aan het vechten was. Als een ware Pallas Athena, de godin van de oorlog, zette ik alles op alles om te strijden voor de goede zaak. In dit geval: een meer ontspannen versie van mezelf. Dit gevecht bracht me echter niet erg veel dichter bij mijn doel. Integendeel.Ik moest het dus wel over een andere boeg gooien. Maar hoe?

Wijsheid

Dat antwoord kwam...Naast de godin van de oorlog, is Athena ook godin van de wijsheid. Die kwam ook even om de hoek kijken en leerde me dat ik mijn energie aan het verspillen was. Want het vechten wat ik deed, was vooral mezelf verzetten. Verzetten tegen dat waar ik geen invloed op heb. Gewoon omdat dingen soms zijn zoals ze zijn, buiten mij om. En hiermee stapte ik dus in de valkuil van de afgescheidenheid, van het denken in tegenstellingen en waardeoordelen (zie mijn vorige blog). In de neiging mezelf vooral te beschermen en dus af te zetten tegen de grote boze wereld.

Eén geheel

Voor mij werkt dat dus niet. Ik ervaar het bestaan als één geheel, een samenspel van verschillende en wisselende krachten. Waar ik een klein radartje in ben. Een radartje dat meedeint op dat wat is. Wat niet wil zeggen dat ik zomaar alles accepteer, geen weerwoord geef of niet meer vecht. Integendeel! Want dat is ook het leven: staan voor onze zaak en ons hiervoor inzetten, ook als het lastig is en kracht en vechtlust vraagt. Moeilijk te verwoorden is het wel, maar het besef van op verschillende niveaus het bestaan te kunnen waarnemen, laat me vlotter relativeren. En dat heeft weer een positief effect op de rust die ik graag ervaar.

Voor toegang tot het relativerende en bevrijdende effect van dat voor mij andere niveau, werp ik -net als Pallas Athena hierboven- een regelmatige blik op de lucht . Wolken die nooit hetzelfde zijn en ook weer wel. Dan hoef ik ook niet meer de strijd te voeren die ik van tijd tot tijd heb met mijn hardnekkigste vijand: mezelf...

Waar en wanneer zit jij jezelf in de weg? En strijd jij voor de echt goede zaak?