Getty images
Een van de meest lastige dingen in mijn werk als psycholoog/ coach, vind ik wel het stellen van grenzen. Grenzen in wat ik wel of juist niet kan bieden met mijn begeleiding. Ik heb de neiging gebukt te gaan onder een soort idealisme wat zo ongeveer inhoudt dat iedereen verder te brengen kan zijn met de juiste aanpak. En maak ik het tot mijn doel om die aanpak aan te dragen of desnoods alsnog te verzinnen of ontdekken. Dit alles om de persoon in kwestie te ondersteunen bij zijn of haar vraagstelling en verder te brengen op diens weg.
Een casus
Ik werkte laatst met een coachee wiens probleem- of vraagstelling me niet erg helder werd. Ze wekte een uitgebluste indruk en gaf te kennen dat er echt iets zou moeten veranderen. Ze haalde geen plezier en voldoening uit haar werk en haar leven. Herinnerde zich zelfs de laatste keer niet dat ze uberhaupt ergens van genoten had. Heftig, vond ik. Duidelijk aangeven waar ze tegenaan liep, lukte haar echter niet. Sowieso kwam een gesprek moeizaam van de grond, haalde ze veelvuldig haar schouders op en hulde zich op vragen van mijn kant in stilzwijgen. Ik was niet de eerste psycholoog die ze had gesproken, de afgelopen jaren. Moeite om zelf de verantwoordelijkheid te nemen voor haar eigen welzijn, formuleerde ik in eerste instantie als hypothese. Ik bewandelde verschillende wegen, maar moest op een gegeven moment tot de conclusie komen dat ik niets noemenswaardigs bijdroeg. Al mijn inspanningen ten spijt.
Weg roze wolk
Na wat hersengepijnig en collegiaal overleg, donderde ik uiteindelijk dus toch van mijn roze hulpverlenerswolk. Een harde val...ik werd me er weer even pijnlijk van bewust dat soms de tijd nog niet rijp is en dat veranderingen op zich laten wachten. Gewoon omdat het leven iets anders met ons voor heeft. Omdat er lessen te leren zijn, die ook niet zichtbaar voor ons kunnen zijn. Omdat iemands diepste Zelf nou eenmaal andere keuzes maakt.
Regie en keuzevrijheid
En hee...verrassend eigenlijk: dat is eigenlijk ook een kwestie van regie nemen! Op een ander, wellicht nog wezenlijker, niveau. Waarmee het cirkeltje dan weer mooi rond is. Want dat is nou precies wat ik me ten doel stel voor mezelf en mijn coachees: naast mijn eigen verantwoordelijkheid nemen, de ander ondersteunen bij het pakken van regie en daarbij zijn of haar eigen keuzevrijheid respecteren.
Net zoals de betreffende dame mogelijk nog meer teleurstellingen te verwerken heeft in hulpverleners die haar thema's niet voor haar kunnen oplossen, besef ik ook dat mijn eigen geworstel op momenten gewoon moet zijn wat het is. Zolang het lukt mijn op volle toeren draaiende hoofd te passeren (en dat is niet zo vaak als ik zou willen), lukt het me ook om dit zo te voelen Dan komt het vertrouwen en is het rustig.
En zo kon ik weer rustig slapen en met vertrouwen en plezier mijn toekomstige coachingsafspraken tegemoet zien!