Vandaag gaf ik een training "Train de trainer" aan tweedejaars toegepaste psychologiestudenten. Een training die ik me nog lang zal herinneren...Veertig zal nooit meer hetzelfde voelen.
Kennnismaking
Omdat het de eerste bijeenkomst was van een leergang van 7 weken, besteedden we vanzelfsprekend tijd aan onderlinge kennismaking. Eerst aan de hand van fotokaartjes, toen aan de hand van in tweetallen uitgewisselde kwaliteiten en ontwikkelpunten voor een rol als trainer. So far so good. Leuke groep studenten. Ik voelde me zo'n beetje één van hen, al hadden de meesten de twintig in levensjaren nog niet bereikt. Maar op een gegeven moment vallen verschillen in leeftijd wel zo'n beetje weg, nietwaar? Dit kon een mooi team worden voor de komende weken.
De energizer
Maar toen...we gingen aan de slag met het oefenen van het instrueren van de groep aan de hand van energizers (je weet wel, van die oefeningen met als enige doel de boel weer een beetje op te schudden). Er kwamen verschillende energizers voorbij. De één nog hilarischer, fysieker of chaotischer dan de ander. Lol hadden ze, die studenten. En ik ook. Lekker even gek doen.Totdat we gingen nabespreken. "Mevrouw (ja, dat hoort er ook bij als docent, daar was ik al wel aan gewend), maar dit soort oefeningen kunnen we toch helemaal niet doen bij mensen die veertig zijn en op kantoor werken?" BENG, die kwam binnen..."Hoe oud denken jullie dat ik ben?", reageerde ik. "Waaaaat? Bent u veertig?" Ik: "Ja, wat dacht je dan, vijftig?" "Neeeeee, maar bent u echt veertig, mevrouw?" (tot zover het goede nieuws).
Zo oud als je je voelt
Kortom: mijn studenten van ongeveer half mijn leeftijd, hebben dus een vastomlijnd beeld van veertigers en ook van kantoormedewerkers, zo bleek. Laten we voor het gemak eens aannemen dat deze groep representatief is voor hun groep leeftijdsgenoten. Volgens hen ben je op je veertigste serieus en saai en spring je in ieder geval niet meer zomaar uit de band, en al helemaal niet in een training met collega's. Ik sluit niet uit dat er ook veertigers zijn die deze mening met ze delen. En toch en toch...juist die veertigers (en dertigers, vijftigers, zestigers...) vinden het diep van binnen misschien nog wel leuker dan deze jongelingen om weer eens even ongecensureerd gek te doen, zich weer kind te voelen en zich niks aan te trekken van de vermeende verwachtingen behorend bij hun serieuze rollen met bijpassende visitekaartjes, waarmee ze door het leven gaan.
Hen nodig ik uit om, als de gelegenheid zich hiertoe voordoet, vooral hun gevoel te volgen, ook al moeten daarvoor wat drempeltjes worden genomen.
En als jij je niet tot die categorie rekent, doe je dan in ieder geval mee om het beeld van ons ouwelingen bij de jongere generatie in ere te herstellen?
