Voor het grootste gedeelte van mijn tijd bezig met ontwikkeling, ontkom ik er natuurlijk niet aan om geregeld ook weer bij mezelf stil te staan. Al is het maar door wat ik lees in die enorme stapel vakliteratuur waar ik zo blij van word of door geconfronteerd te worden met ontwikkelvragen van anderen.
Doorslaan in valkuilen. Ik?
Aanhanger als ik ben van het principe "inzicht leidt tot bewustwording leidt tot handvatten en de mogelijkheid tot gedragsverandering leidt tot meer welzijn en flow", was ik er zo ongeveer van overtuigd dat ik mijn hardnekkigste patroon wel zo'n beetje onder controle had. Ik heb het dan over mijn gedrevenheid en enthousiasme die kunnen doorslaan in té veel, té snel, té gehaast, té...noem maar op. Ik weet dondersgoed wanneer dit mechanisme in werking treedt, weet wat ik nodig heb om deze valkuil te laten voor wat hij is en wat de alternatieven in mijn handelingsrepertoire zijn.
Ideale randvoorwaarden
Zo werkt het voor mij, ontdekte ik al enige jaren terug, om niet altijd een overvolle agenda te hebben, ruimte in te bouwen voor rust en reflectie en mijn aandacht puur te richten op dat waar ik mee bezig ben of op wat ik me voorgenomen had om te doen.
Naarmate mijn plannen om mijn dienstverband bij GITP vaarwel te zeggen en voor mezelf te gaan werken concreter werden, leek me een prachtig bijeffect van eigen ondernemerschap om mijn eigen agenda te bepalen. Dan zou ik wel meer in staat zijn om alles te organiseren naar mijn meest ideale randvoorwaarden. Ik keek dus met veel genoegen uit naar deze nieuwe en relaxte periode die voor de deur stond.
Het probleem zit in mij
Maar...niets blijkt minder waar. Enkele maanden later moet ik constateren dat ik mezelf zonder enige noodzaak deadlines opleg, dat ik nauwelijks pauze neem, dat ik tien ballen tegelijkertijd in de lucht houd. Niet mijn omgeving, maar ikzelf ben de motor n die de onrust en het haasten creëert en in stand houd. En waarvoor?
Enig graafwerk liet mij inzien dat de overtuiging "je moet zo snel mogelijk laten zien dat je succesvol kan zijn als ondernemer" mij parten speelt. En dat brengt me weer terug bij het belang van inzicht. Dat speelt er zich dus onder de oppervlakte af.
Eenmaal bewust hiervan, gekoppeld aan uitspraken als "een hardloper is een doodloper" of "je bereikt je doel door aandacht te besteden aan elke stap die je zet", is mijn nieuwe motto ter vervanging van mij belemmerende overtuiging: Take it easy! Niet gek als voornemen toch?
Wat neem jij je voor?
